Warszawski szept
Joanna Hernik – architektka krajobrazu, biolog, podróżniczka, miłośniczka przyrody. Ukończyła studia w Katedrze Projektowania, na Wydziale Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu w SGGW w Warszawie oraz na Uniwersytecie Warszawskim w Katedrze Biologii Eksperymentalnej Roślin. Aktualnie pracuje w jednym z najbardziej wysuniętych na północ ogrodów botanicznych na świecie - Arktyczno-Alpejskim Ogrodzie Botanicznym w Tromsø/Norwegia.
Katarzyna Kobierska – architekt krajobrazu, absolwentka Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Zawodowe zainteresowania: gospodarowania wodami opadowymi w mieście oraz inne rozwiązania proekologiczne. Za pracę swoją projektowo-studialną otrzymała główną nagrodę Prezydenta 'Wrocławską Magnolię'. Dba o funkcjonalność, tożsamość i estetykę przestrzeni. Współzałożycielka kolektywu projektowego 'grupa doprzodu' oraz pracowni projektowej KA Kobierska, aktywny członek SAK (Stowarzyszenia Architektury Krajobrazu). Współprowadzi stronę www wspólnotowego Parku Mamuta we Wrocławiu, jest współautorką jego koncepcji.
Joanna Paniec – architektka krajobrazu, animatorka kultury. Ukończyła studia w Katedrze Sztuki, na Wydziale Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu w SGGW w Warszawie. Projektuje, prowadzi warsztaty, angażuje się w projekty społeczne i innowacyjne. W latach 2015 – 2020 ogrodnik miejska, a następnie główny specjalista ds. zielonej marki miasta w Biurze Prezydenta, Urzędu Miejskiego w Gdańsku. Aktualnie rozwija projekt www.slowgarden.design promujący kształtowanie otoczenia w sposób zrównoważony.
Maja Skibińska – architektka krajobrazu zajmująca się przestrzenią publiczną oraz procesami partycypacji. Autorka lub współautorka ponad 60 projektów: parków, skwerów oraz terenów rekreacyjnych. Zdobywa nagrody w konkursach m.in. rok 2018 - I nagroda - konkurs na rewitalizację Parku Pole Mokotowskie, rok 2016 - I nagroda w konkursie Prezydenta m. st. Warszawy „Dyplomy dla Warszawy” za pracę doktorską o meblach miejskich. Interesuje się: przestrzenią w kontekście gender studies, ekologią i dizajnem.
Kamila Służewska – architektka krajobrazu, inspektorka nadzoru terenów zieleni nr rej 186/2021, absolwentka Wydziału Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu warszawskiej SGGW. Od 11 lat prowadzi we Wrocławiu pracownię Warsztat Zieleni, interesuje ją zieleń w przestrzeni publicznej, ale też pochyla się czule nad projektami ogrodów przydomowych. Sojuszniczka zwierząt w miejskiej dżungli. Autorka i współautorka nagradzanych i wyróżnianych projektów konkursowych np. opracowała we współpracy z arch_it projekt zieleni dla zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej „Atmosfera” - WUWA2 – nominowany do nagrody EU Prize for Contemporary Architecture – Mies van der Rohe Award 2019.
Aleksandra Wiktorko-Rakoczy jest architektką krajobrazu, absolwentką Wydziału Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu SGGW w Warszawie. Obecnie właścicielka firmy Terenowa Park. Zawodowo zajmuje się projektowaniem przestrzeni publicznych, takich jak parki, skwery, tereny rekreacyjne, w tym place zabaw. Jest autorką licznych opracowań z zakresu inwentaryzacji dendrologicznych, dużą wagę przywiązuje do waloryzacji zasobów przyrodniczych projektowanych przestrzeni. Chętnie zajmuje się również procesami partycypacji, takimi jak warsztaty oraz konsultacje społeczne.
Joanna Woźniak – architekt MOIA, urodzona w Warszawie. Ukończyła WAPW. Pierwsze szlify zdobywała w Wielkiej Brytanii biorąc udział w projektach mieszkalnictwa socjalnego oraz oświaty. W Polsce zajmowała się architekturą przemysłową z uwagi na biegłość BIM zdobytą za granicą. Także opracowywała projekty w budynkach objętych opieką konserwatora w Warszawie. Projekty pro bono: małej architektury dla szpitala we Wrocławiu oraz banku krwi w Centrum Zdrowia Dziecka. Entuzjastka architektury ekologicznej, przyrody oraz nowych technologii. Mieszka na Siekierkach od 1992 roku.
Jest rok 2050. Urząd m.st. Warszawy zakończył projekt badawczy (2025-2049), którego finalnym efektem jest aplikacja SZEPT, czyli System Zintegrowanej Eko ParTycypacji.
SZEPT to wzajemność, gdyż przyroda wspiera nas, a my wspieramy przyrodę.
Dzięki aplikacji możliwa jest holistyczna partycypacja współgatunkowa, czyli poznanie potrzeb wszystkich mieszkańców miasta wliczając również grzyby, rośliny i zwierzęta.
Działanie aplikacji opiera się na wymianie danych pomiędzy poszczególnymi elementami przyrody ożywionej, jest ona możliwa dzięki wykorzystaniu sztucznej inteligencji (AI), sieci neuronowych oraz z informacji płynących ze świata przyrody (m.in. fitoncydy, fitohormony, %tlenu i CO2, zapachy, hormony, ślady, dźwięki). Ważna jest wzajemności, wymiana między ludźmi a światem przyrody. Aby system mógł działać wymagane jest zsieciowane przestrzeni zielenią, zrównoważone zagospodarowanie terenu o powierzchni biologicznie czynnej większej niż 70%.
SZEPT w praktyce to zintegrowany system połączeń przyrodniczych obejmujący:
- tereny zieleni o znaczeniu rekreacyjnym, większe niż 12 ha,
- duże areały ogrodów działkowych częściowo ogólnodostępne, przewidziane jako tereny pod miejskie rolnictwo i ogrodnictwo,
- kieszenie fitoremediacyjne,
- zabudowa wielorodzinna dążąca do pasywności i oparta na ekorozwiązaniach,
- biodukty – połączenia pomiędzy poszczególnymi elementami budującymi zielony system.
Wszystkie elementy powyższego systemu wspierają bytowanie zwierząt. Wdrożenie SZEPTu na danym obszarze to osiągnięcie homeostazy środowiska przyrodniczego, dzięki której możliwa jest wymiana informacji.
SZEPT w praktyce to adaptacja do zmian klimatycznych, przyczynienie się do ich mitygacji oraz uzyskanie wyższej jakości przestrzeni, która determinuje poczucie komfortu i dobrostan wszystkich jej użytkowników.
SZEPT to miasto gąbka dzięki zastosowaniu licznych rozwiązań opartych na NBS (Nature-based Solutions) oraz BZI (błękitno-zielonej infrastruktury).
SZEPT to również większa identyfikacja z miejscem zamieszkania oraz baza do międzyludzkiej oraz międzygatunkowej integracji.
