Warszawskie mieszkanie podstawowe
Justyna Maria Dunaszewska – obroniłam dyplom II stopnia na wydziale Architektury Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W trakcie studiów aktywnie uczestniczyłam w wielu wydarzeniach architektonicznych, miałam okazję spędzić kilka semestrów na zagranicznych uczelniach (Ecole d’Architecture de Saint-Etienne i Universidad del Pais Vasco– Donostia) oraz zdobywać doświadczenie w biurach architektonicznych w Belgii, Polsce czy Francji. Obecnie pragnę się rozwijać w kierunku badania środowiska miejskiego oraz zagrożeń klimatycznych.
Kuba Kopecki – z wykształcenia architekt (Politechnika Wrocławska, Politechnika Śląska) i badacz miast (Studia Miejskie, Instytut Badań Przestrzeni Publicznej, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie). Z doświadczenia projektant i działacz – pracował w biurach architektonicznych w Polsce, Hiszpanii i Niderlandach, działał w katowickiej fundacji antyRAMA i był kuratorem festiwalu twórców przestrzeni miejskiej – A<festivalu. Związany z międzynarodową siecią projektantów MEDS Network i ruchami klimatycznymi. Obecnie pracuje w Fundacji Sendzimira. Pragnie i poszukuje zmian.
Sergiusz Waluda-Rozmus – wykształcony jako architekt (PWSZ w Nysie, Politechnika Śląska). Doświadczenia zbierał współpracując z pierwotnym kołem naukowym, a następnie fundacją antyRAMA, między innymi przy dwóch edycjach warsztatów Posadź się. Wyróżniony w konkursie Przestrzeń wspólna jest wartością w kategorii teoretycznej. Pracuje obecnie w tyskiej pracowni architektonicznej Paradox. Wciąż zadaje pytania.
W 2050 roku, gdy my - autorka i autorzy tej pracy będziemy mieć 54/55 lat, Warszawa będzie na pewno innym miastem. Te 29 lat to czas zmian społecznych, systemowych, gospodarczych, ale też czas w którym wszyscy odczują skutki kryzysu klimatycznego.
Powiedzieć, że znalezienie odpowiedzi na wyzwania stojące przed Warszawą nie będzie proste to banał, ale i prawda. Próbowaliśmy dotrzeć jednak do syntezy obecnej sytuacji i problemów z nią związanych.
Wyobraziliśmy sobie miasto, w którym dbamy o siebie nawzajem, w którym przynależność do miejskiej wspólnoty gwarantuje podstawowe potrzeby człowieka – fizjologiczne i bezpieczeństwa. Pokazujemy kilka urywków z Warszawy 2050, ale też proponujemy pomysł i sposoby dotarcia do niego, które według nas pomogłyby w rozwiązaniu dużej części z obecnych wyzwań miasta.
Jak wyglądałoby życie, praca i funkcjonowanie w mieście, w którym każdy_a może być pewien_na dachu nad głową?
Czy to może być Warszawa jutra?
