Warszawa 2050: Notatki etnograficzne z miasta idealnego
Kamil Kopacewicz – doktorant SDNH UW na kierunku Językoznawstwo, absolwent Języka i Społeczeństwa UW oraz Asyriologii UW. Z pomocą lingwistycznej i multimodalnej analizy dyskursu bada język internetu, aplikacje randkowe i przemiany społeczne. Redystrybuuje wiedzę naukową za pomocą podkastu Artykuły Naukowe Czytane. Rozwija polofuturyzm i dręczy sieci neuronowe głupimi pomysłami.
Bartłomiej Lis – ukończyłem studia licencjackie z archeologii i historii sztuki. Obecnie piszę pracę magisterską o Bulwarach Wiślanych na EUROREGu na Uniwersytecie Warszawskim. Interesuję się architekturą współczesną, głównie o funkcji kulturalnej oraz muzealnictwem pod kątem infrastruktury.
Warszawa 2050: Notatki etnograficzne z miasta idealnego to luźne zapiski z przyszłości. Są spekulatywnym przekrojem Warszawy powstałym w oparciu o obserwacje etnograficzne, dokumentację fotograficzną i wywiady z ludźmi z przyszłości. Przyglądamy się miastu od strony społecznej, religijnej, ekonomicznej i tożsamościowej, umieszczając te aspekty w kontekście architektury i rozwoju urbanistycznego. Pokazujemy z jakimi problemami zmagali się warszawiacy w latach 2020-2040 i w jaki sposób je rozwiązali. Zagadnienia zostały zebrane w dziesięciu kategoriach tematycznych i zilustrowane zdjęciami zebranymi podczas badań terenowych w marcu 2050 roku.
Praca przedstawia miasto radykalnie przeobrażone po latach kryzysu. Jego mieszkańcy odrzucili stare, dysfunkcyjne struktury i zdecydowali się na odważny krok przekazania władzy nad miastem nowemu bytowi. Konsekwencją tej decyzji były nie tylko zmiany tkanki miejskiej, ale i tożsamości samych mieszkańców. Warszawiacy poradzili sobie z problemami poprzednich dekad, ale kosztem własnej przemiany. Nie należy oceniać ich poprzez pryzmat wartości z roku 2021, ponieważ zmieniły się społeczno-kulturowe punkty odniesienia. Te zagadnienia stara się odtworzyć i streścić nasza praca.
Pokazujemy utopię, doskonale zorganizowane miasto. Jednak krytyczne odczytanie tego tekstu może poddać w wątpliwość główne tezy, które stawiamy. Opisujemy mechanizmy działania miasta, jego wygląd i cechy charakterystyczne. Nie zadajemy jednak pytania o subiektywne uczucia mieszkańców Warszawy z 2050 roku. Nie pytamy, czy czują się szczęśliwi w utopii. Występujemy z pozycji obserwatorów nieuczestniczących, zbierających dane terenowe.
