Mikroogrody Warszawy. Architektura dla ludzi i roślin
Artysta wizualny. Ur. 1976. Ukończył Wydział Malarstwa ASP w Warszawie oraz asyriologię w Instytucie Orientalistycznym na UW. W 2011 uzyskał stopień dr hab. na ASP w Warszawie. Od 2004 pracuje na Wydziale Malarstwa macierzystej uczelni, obecnie na stanowisku profesora ASP. Zajmuje się sztuką w przestrzeni publicznej, malarstwem, fotografią, animacją 3D. Wystawy w kraju i za granicą.
Mikroogrody Warszawy to koncepcja modułowych elementów małej architektury, które poprzez różne konfiguracje kompozycyjne i dobór funkcji - donica, siedzisko, fontanna - tworzą przestrzenne „żywe rzeźby” wprowadzające zieleń do zaniedbanych lub niewykorzystanych przestrzeni miejskich. System jest elastyczny i może posłużyć zarówno do stworzenia kameralnych obiektów, jak i większych założeń przestrzennych ( np. może pełnić rolę ekranów akustycznych wzdłuż tras szybkiego ruchu). Rzeźby/donice poprawiają jakość przestrzeni wspólnych, zachęcają do odpoczynku, stanowią miejsce wytchnienia i obcowania z przyrodą w mieście. Zależnie od potrzeb mogą być przenoszone z miejsca na miejsce oraz podlegać transformacji, zmieniając funkcję i wygląd zależnie od potrzeb mieszkańców. Moduły mogą być także tworzone przy pomocy drukarek 3D z materiałów z recyklingu. Mają potencjał stworzenia miejskiego ekosystemu przyszłości pełniąc funkcję rezerwuarów wilgoci, kumulując wodę z opadów atmosferycznych, magazynując energię słoneczną. Tworzą miejski ekosystem przyszłości.Podstawą pracy nad koncepcją był proces projektowania form przestrzennych, które łączą się w różnych konfiguracjach. Gotowy obiekt pełni funkcję mikrorezerwatu, jednocześnie jest przekształcalną rzeźbą, której formę można modyfikować. Elementem kluczowym dla projektu jest idea, aby każda rzeźba była z każdej strony intrygującym obiektem. Elementy zostały zaprojektowane tak, aby łączyły się ze sobą w grupy. Każdy element systemu może występować w kilku wariantach różniących się ilością donic, siedzisk oraz przestrzeni przeznaczonych na wodę. Od strony materiałowej przewiduję pełną dowolność wykorzystania zarówno betonu, corianu, kortenu, sklejki wodoodpornej, jak również recyklingowanych tworzyw sztucznych. Elementy systemu mogą też być skalowane tak, aby po przeprojektowaniu stały się budynkiem bądź większym założeniem urbanistycznym.Donice mogłyby stanowić siedlisko dla dziko rosnących roślin i chwastów miejskich. Rozwiązanie to może się sprawdzić na terenach silnie zdegradowanych, pozostających w pierwszym etapie rewitalizacji. Formy architektoniczne angażujące przechodniów bedą stanowić miejsce wypoczynku i obserwacji dziko rosnących miejskich roślin. Dzikie mikroogrody będą też rezerwuarem wilgoci podczas upałów, schronieniem dla owadów i ptaków. Mogą tez stanowić przyczynek do badań nad koegzystencją różnych gatunków w obrębie dzikich mikroogrodów. Ściany donic uformowanych w większe pionowe struktury architektoniczne mogą zostać obsadzone specjalnie dobranymi gatunkami roślin pnących.Przy odpowiedniej modyfikacji modułów mikroogród może zostać wyposażony w oczko wodne lub kaskadową fontannę i stać się miejscem przyciągającym ludzi w upalne dni. Tego typu mikroogród może zostać obsadzony roślinami wymagającymi większej wilgotności gleby. Fontanny miejskie są miejscem szczególnie przyciągającym i integrującym mieszkańców, zajmują ważne miejsce w założeniach parkowych i osiedlowych. Mikroogrody są bramami wprowadzającymi zieleń do zaniedbanych części miasta, stanowią przyczółek do zagarnięcia Warszawy przez rośliny, stworzenia zielonej miejskiej dżungli. Dzika roślinność z czasem przejmie miasto przy aktywnym współudziale mieszkańców.
